Περιοδικό Άρτεμις : Θηράματα

Παρακολουθώντας την “θαμπή” εικόνα που εμφανίζει γενικά ο κυνηγετικός χώρος και ειδικότερα η σταθερά πτωτική πορεία του συνολικού αριθμού των κυνηγών, είχα αποκτήσει την βεβαιότητα ότι ενώ οι μεν γουρουνοκυνηγοί αυξήθηκαν, οι λαγοκυνηγοί παρέμειναν αμετάβλητοι και μόνο οι συνάδελφοι του φτερωτού εμφάνιζαν σημαντικές απώλειες.

Στο κυνήγι του λαγού νομίζω ότι μάλλον δεν υπάρχουν δάσκαλοι, καθηγητές και προφεσόροι, όπως αφήνουν να εννοηθεί κάποιοι λαγάδες, μέσω των αναρτήσεων στο διαδίκτυο. Πιστεύω ότι σε κάθε είδος κυνηγιού που διεξάγεται με συμμετοχή άξιου κυνηγόσκυλου, εκείνο είναι ο βασικότερος πρωταγωνιστής, ειδικότερα όμως στο λαγό τα λαγωνικά έχουν τον πρώτο και τον προτελευταίο λόγο..

Σε πολλές περιοχές της χώρας ο πληθυσμός του «αγριόχοιρου» (η λέξη επιβάλλεται πλέον μέσα σε εισαγωγικά) βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Αυτό που επίσης παρατηρείται είναι ότι μεγαλύτεροι πληθυσμοί επικρατούν σε ημιορεινές, αλλά και πεδινές περιοχές, παρά σε ορεινούς όγκους όπου επικρατούσε το είδος του αγριόχοιρου. Βέβαια, η αύξηση αυτή - η οποία και οδήγησε τελευταία σε ένα αυξανόμενο αριθμό του ορίου καρπώσεως έως τα 10 άτομα ανά έξοδο, όπως κατά καιρούς έχουμε επισημάνει οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, με κυριότερο αυτόν του υβριδισμού. Όσο και να θέλουμε να προάγουμε την δραστηριοποίηση των κυνηγετικών οργανώσεων που σαφώς συμβάλλουν καθοριστικά με διάφορες ενέργειες όπως: βελτίωση βιοτόπων, απαγορεύσεις περιοχών ορισμένης χρονικής διάρκειας, θηροφύλαξη κ.ο.κ, θα πρέπει να αποδεχτούμε και την πραγματική αλλά και βασική αιτία του προβλήματος.